مجموعه دو جلدی «بازتاب نفس صبحدمان» کلیات اشعار فریدون مشیری شاعر معاصر است. فریدون مشیری (1379 - 1305) سرودن شعر را از نوجوانی و تقریبا از پانزده سالگی آغاز کرد. اولین مجموعه‌ی شعرش با نام «تشنه‌ی توفان» در 28 سالگی او با مقدمه‌ی محمدحسین شهریار و علی دشتی در 1334 به چاپ رسید. عبدالحسین زرین‌کوب در باره‌ی شعر مشیری می‌نویسد: «در طی سال‌ها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هر روزینه آن چه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می‌سپارد و به قلمرو افسانه‌های قرون روانه می‌کند. چهل سالی – بیش و کم – هست که او با همین زبان بی‌پیرایه‌ی خویش، واژه واژه با همزبانان خویش همدلی دارد... زبانی خوش‌آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ و خم‌های بیان ادیبانه‌ی شاعران دانشگاه‌پرورد و در همان حال خالی از تاثیر ترجمه‌های شتاب‌آمیز شعرهای آزمایشی نوراهان غرب.» شعری از این مجموعه را می‌خوانیم: «از صدای سخن عشق.../ زمان نمی‌گذرد، عمر ره نمی‌سپرد!/ صدای ساعت شماطه، بانگ تکرار است/ نه شنبه هست و نه جمعه!/ نه پار و پیرار است!/ جوان و پیر کدام است؟ زود و دیر کدام؟/ اگر هنوز جوان مانده‌ای به آن معناست، که عشق را به زوایای صلا زده‌ای./ ملال پیری اگر می‌کشد تو را پیداست؛ که زیر سیلی تکرار،/ دست و پا زده‌ای!/ زمان نمی‌گذرد./ صدای ساعت شماطه بانگ تکرار است./ خوشا به حال کسی،/ که لحظه لحظه‌اش، از بانگ عشق سر شار است.» کتاب بازتاب نفس صبحدمان را نشر «چشمه» منتشر کرده است.